Voor etappe 3 komen natuurlijk etappes 1 en 2. Ik wandel tegenwoordig steeds vaker etappes door elkaar. Als ik ga wandelen, kijk ik vooral wat bij mij past, en deze keer was dat van Soesterberg naar Doorn. Ik sta een week op de camping in Overberg en maak van hieruit verschillende wandelingen om blogs te schrijven en weer nieuwe foto’s van de Wandelpins te maken.
Vanuit de camping rijd ik naar het eindpunt van de wandeling in Doorn. Daar parkeer ik mijn auto en wacht ik bij de bushalte om de bus naar het beginpunt te kunnen nemen. Nog een overstap tussendoor maar dan kan ik na 1 uur en 45 minuten toch echt gaan starten. Ik was vroeg vertrokken en kan daarom ondanks de reistijd toch op tijd vertrekken. Het is een warme dag (30graden) wat zorgt voor mooie plaatjes maar ook veel transpiratie.
De start is bij Landgoed Zonheuvel. In het boekje staat veel informatie over dit landgoed. Door de weelderige bladeren zie ik er echter weinig van, maar af en toe kan ik tussendoor een glimp opvangen. Al snel steek ik de A28 over en kom ik in het eerste groene gedeelte van de wandeling. Dit deel heet de Kozakkenput; die naam stamt uit de tijd van Napoleon.
Weetjes: in de wandelgids van de Heuvelrughike staat veel informatie over de omgeving, de geschiedenis en nog veel meer. Wil je meer achtergrondinformatie? Kijk dan op de website van Gegarandeerd Onregelmatig, waar je de gids kunt bestellen.
Ik wandel van het ene naar het andere weggetje. Al slingerend loop ik in de schaduw steeds verder naar het midden van deze etappe, richting een hoogtepunt van Napoleon. Of het echt een hoogtepunt voor hem was, weet ik niet, maar het is in ieder geval een hoog-punt.
Ergens onderweg, op die paadjes die allemaal op elkaar lijken, zie ik een opvallend stukje in de bossen. Het is niet vreemd, maar anders. Als ik op de Komoot-kaart kijk, zie ik dat het niet groen maar geel is. Ik kan er geen informatie over vinden, maar het doet me denken aan een grafheuvel. Ik kijk er nog even naar, maak wat foto’s en ga dan weer verder.
Tijdens deze wandeling kom ik veel ruiterpaden tegen, maar ook een bord dat aangeeft dat ruiters een vergunning nodig hebben — dat wist ik niet! Zo leer je nog eens wat. Ik loop ook over veel paden waar het gras hoog staat en de insecten volop aanwezig zijn. Niet vervelend hoor, juist gezellig. Ik kijk mijn ogen uit naar al die kriebelende en vliegende beestjes. Er schiet zelfs een hagedisje onder mijn voeten door. In Kroatië zie ik die altijd heel veel, maar in Nederland eigenlijk nooit, dus ik vond het wel speciaal. Voor een foto was ik natuurlijk veel te laat, of het beestje was veel te snel.
Als ik in de verte een open vlakte zie, valt me ook een kale boom op met een hek erachter. Dichterbij gekomen, zie ik een informatiebordje. Dit vertelt me dat hier ooit een woning stond en dat de grond eromheen de Wallenberg heet, een naam die is ontstaan eind 18e eeuw. Op de open vlakte is het warm. Er staan twee bankjes, maar die zijn vol in de zon, dus ik wandel verder. Later, toen ik in het boekje keek, ontdekte ik dat ik de bijbehorende put niet op de foto had gezet. Jammer van mezelf, maar ik had niet het geduld om daar lang stil te staan.
En dan kom ik in het leefgebied van de wolf, volgens het informatiebordje. Terwijl anderen zeggen: “Ik hoef ze niet tegen te komen,” merk ik dat ik juist zachtjes loop, hopend er één te zien. Helaas komt mijn wens niet uit en zie ik geen wolf dus ga ik maar door naar de Pyramide.
Bij de Pyramide vind ik eindelijk een bankje in de schaduw, waar ik dankbaar gebruik van maak. Na een korte tijd komen er twee fietsers bij, die ook graag even pauze houden en gezellig naast me komen zitten.
We kletsen wat, en daarna ga ik weer verder. De wandeling gaat nog een klein stukje langs de Pyramide, waardoor ik tussendoor, tussen de bomen door, nog een paar mooie “doorkijk” foto’s kan maken (zoals de omslagfoto).
Na dit imposante bouwwerk kom ik langs een paviljoen. Het boekje vertelt me dat het de “Koepel van Stoop” heet. Ik dacht eerst dat het een theehuisje was, maar het blijkt een tuinpaviljoen te zijn.
Al rommelend in mijn tas komt er een andere wandelaar aan. Ik zie dat ze een wandelgids in haar hand heeft, en als ze dichterbij komt, merk ik dat het de gids van de Heuvelrughike is. Leuk, we hebben een gemene deler! Ik pak wat ik nodig heb, waaronder een Wandelpin van de Heuvelrughike, omdat ik al weet dat ik haar die ga geven.
We lopen een tijdje samen op. We kletsen over de wandelgids, de route, het maken van keuzes hoe er te komen en de Camino. Als ik bij landgoed De Hoogt aangeef even te stoppen voor een plas- en fotopauze geef ik haar de Heuvelrughike Wandelpin. Ik vertel haar dat we die hebben ontworpen en ontwikkeld samen met Marianne, de bedenker van dit wandelpad. Ze is er blij verrast mee en wandelt verder terwijl ik foto’s maak om daarna een plaspauze te houden
Bij Zanderij Maarn, ook wel het zandgat genoemd, zie ik dat ik een flinke afdaling heb. Ik had niet gemerkt dat ik zoveel hoger liep. Een bordje vertelt me dat ik er niet omheen kan vanwege problemen met de brug. Ik check daarom even de kaart, maar zie dat ik er niet omheen hoef en ook niet over een brug ga
Als ik beneden ben, waan ik me even in verre oorden. Wat een kleuren, en wat zorgt de zon voor een prachtig geheel! Ik voel me er stil van worden. Als ik een stukje verder ga, verdwijnt het lachen. Ik kijk omhoog en zie heel, heel, heel veel treden. Ik ben er bijna, maar moet toch echt weer omhoog. Halverwege komt er een trailrunner aan die al rennend zegt: “Poh, dat zijn er veel.” Dat klopt, maar ik moet omhoog en jij omlaag, denk ik alleen maar.
Boven kijk ik achterom en denk ik: zeur niet, zoveel was het niet. Als je volgende maand in Spanje bent, heb je wel hogere heuvels… Van Landgoed Stameren wandel ik naar Landgoed Zonheuvel, waar ik via het Maarten Maartenshuis over de lange laan onder het Koetshuis doorloop naar mijn auto.
Het was een heerlijke, warme, gevarieerde wandeling met twee leuke ontmoetingen. Ik houd ervan!
Wandelperiode
Ik wandelde hier in juli
Onze foto’s
We fotograferen met onze telefoon, systeemcamera of compact camera. Wij bewerken onze belevingsfoto’s niet met een kleur of een filter, alle kleuren die je ziet zijn kleuren die wij zo hebben waargenomen
Een Wandelpin
Wil jij als herinnering aan je wandeling ook de wandelpin van deze wandelroute? Klik kan hier.
Hier lees je meer blogs van de Heuvelrughike en wil je meer info over de gehele wandelroute kijk dan op de website van de Heuvelrughike
Andere wandelingen
Als je meer wilt lezen over onze wandelingen, kijk dan op onze overzichtspagina
