De Utrechtse Mountain Trail, ook wel de UMT genoemd (geïnspireerd op de Dutch Mountain Trail denk ik), is een trail van net geen 100 kilometer. Tijdens deze wandeling verzamel je ongemerkt zo’n 1200 hoogtemeters, meer dan je misschien zou verwachten in het midden van Nederland.
De trail is verdeeld in 9 etappes van ongeveer 10 kilometer per stuk met een beetje extra aan het eind. Je wandelt van station Amersfoort naar station Rhenen, volledig via GPS te volgen. Op de officiële website van de Utrechtse Mountain Trail kun je alle GPS-bestanden downloaden. Als er wijzigingen zijn, bijvoorbeeld vanwege hoog water of de aanwezigheid van wolven met welpjes, wordt de route (tijdelijk) aangepast. Handig is dat zowel de start- als eindpunten goed bereikbaar zijn met het openbaar vervoer al blijven storingen natuurlijk altijd mogelijk.
Voor deze dag koos ik één etappe. Ik parkeerde mijn auto bij bushalte ISVW in Leusden en nam de bus naar station Amersfoort om daar mijn wandeling te beginnen. Het eerste stuk gaat logischerwijs nog door de stad. Maar zelfs daar heeft de maker van de route zijn best gedaan om zoveel mogelijk natuur op te zoeken.
Bij een kerk viel mijn oog op een bijzonder bronzen beeld. Even later, op de Prins Frederiklaan, zag ik een ander beeld dat direct mijn aandacht trok. Zonder nog op de GPS te letten liep ik ernaartoe. Het bleek de Tolerantiepoort te zijn: een hartvormig kunstwerk met twee ogen, waarvan één knipoogt, en aan beide zijden een hand. Een symbool van hoop en openheid. Wat mij betreft een prachtig gebaar en een sterk begin van de route.
Niet veel later liep ik bosgebied Belgenmonument binnen. Op de website van de Utrechtse Mountain Trail wordt weinig verteld over bezienswaardigheden onderweg, dus ik wist niet wat ik kon verwachten. Wat ik aantrof was indrukwekkend.
Een groot monument, gebouwd door Belgische militairen tijdens de Eerste Wereldoorlog, als werkverschaffings- en leerproject. Het is het grootste monument van Nederland in omvang. Aan de ene kant een muur met reliëfs, aan de andere kant een stenen wal met vierkante torens. In stilte liep ik eromheen. Voor de muur stond een ronde stenen tafel met markeringen van de hoogte waarop we ons bevonden en de richtingen van nabijgelegen steden.
En dat allemaal nog vóór de derde kilometer…
Het was nog stil op straat maar ik was toe aan koffie (en een toilet) Bij het Bergpaviljoen, een sjieke zaak als je in wandelkleding loopt, zag ik mensen op het terras en vroeg of ik daar een kop koffie kon drinken. Dat mocht. Toen ik vroeg of er ook taart bij kon, kreeg ik een kort antwoord: “Dan moet u aan de overkant zijn.” Daar had ik geen zin in, dus hield het bij koffie (zonder koekje, helaas).
Later las ik dat het restaurant in 2023 in de Michelin Guide staat en in 2024 in Gault Millau. Geen idee wat het betekent, maar vast sjiek.
Voor de tweede keer deze etappe liet ik mijn GPS even voor wat het was toen ik een opvallend gebouw zag met de tekst Gemeente Waterleiding. Een mooie ronde toren, daar moest ik gewoon even een kijkje nemen.
Na een pauze op een slagboom (wegens gebrek aan een bankje), wat foto’s en een snack, vervolgde ik mijn weg. Ik liep door bossen, langs een golfbaan en kwam dichter bij Kamp Amersfoort. Op een paaltje zag ik een blauw bordje met “Monument”. Niet op de route, maar ik wijk deze route regelmatig even af dus nu ook. Ik liep naar het Koedriest Monument, ook wel het Russisch Monument genoemd. Hier werden na de oorlog 77 Sovjet-Russische slachtoffers gevonden.
Even verderop kwam ik bij Kamp Amersfoort zelf. Alleen. En stil. Mijn hoofd werd stil, mijn gevoel nog stiller.
Ik liep naar de entree, kijk even maar ga niet naar binnen. Kamp Amersfoort wil ik bezoeken samen met mijn man maar vandaag loop ik over het terrein. Langs de wachttoren en het lijkenhuisje. De route volgt het pad langs de oude schietbaan. Aan het einde staat prikkeldraad, als markering van waar de grens van het kamp ooit lag.
Via een trap daalde ik af naar De Stenen Man. Als je hier nog nooit bent geweest, zet het op je lijstje. Dit beeld, met een gebalde vuist en een halfopen hand, is indrukwekkend. Rondom het beeld, op het ronde plateau staan vijf vredesduiven één voor elk oorlogsjaar. Het was 28 graden, maar ik had kippenvel.
Op de terugweg naar mijn auto liep ik langs een veld met grote borden: portretten van oud-gevangenen. Deze expositie, Oog in Oog met de laatste getuigen, stond er in 2020 ook (toen wandelde ik het Westerborkpad) en is blijvend. Bij een boom vond ik een foto van de man die zich jarenlang heeft ingezet voor het behoud van dit herinneringspark. In 1995 is het kamp heropend, sindsdien vinden er jaarlijkse herdenkingen plaats — opdat wij niet vergeten.
Vlak voor ik weer bij mijn auto was, kwam ik langs een grote ladder met een oorlogsgeschiedenis en de begraafplaats met het Sovjet Ereveld. Daar liggen nog heel veel oorlogsslachtoffers begraven.
Deze etappe was ongeveer 12 kilometer lang, maar voelde als veel meer. Niet qua afstand, maar qua indrukken. Stilte, geschiedenis, kunst en natuur wisselden elkaar in een rap tempo af. Een route om bij stil te staan, letterlijk én figuurlijk.
Wandelperiode
Ik wandelde deze wandeling in juli
Onze foto’s
We fotograferen met onze telefoon, systeemcamera of compact camera. Wij bewerken onze foto’s niet met een kleur of een filter, alle kleuren die je ziet zijn kleuren die wij zo hebben waargenomen.
Info over de route
Kijk op de website van Utrechtse Mountain Trail als ook jij interesse hebt in deze trail
Een Wandelpin
Wil jij als herinnering aan je wandeling ook de Wandelpin van de Utrechtse Mountain Trail? Klik kan hier.
Andere wandelingen
Als je meer wilt lezen over onze wandelingen, kijk dan op onze overzichtspagina
