De weergoden gaven aan dat het mooi weer zou worden dus tijd voor wandeling nummer twee. Met de auto naar Beek Ubbergen om vanuit daar te zien hoe ver ik kom. Na de vorige wandeling met mooie paden heb ik er in ieder geval veel zin in
Vanuit Beek Ubbergen begin je direct met klimmen, ook dalen maar vooral klimmen. Klimmen eerst over een verharde weg waar ik direct denk “poeh, je zult dit elke dag moeten doen” en daarna in de bossen op smalle stroken langs bomen en struiken. Deze route ga je naar Duitsland, al vroeg in de route zie je al een grenspaal met de tekst “laat vriendschap helen”, op de paal de Nederlandse en Duitse vlag.
Ik kom andere wandelaars tegen als ik aan het fotograferen en filmen ben. Soms moet ik, om niemand op mijn foto te hebben even wachten. Tijdens het wachten bedenk ik me ineens dat ik mijn portemonnee in de auto heb laten liggen.
Oke, jammer, geen koffie en kort daarna, nee, hoe kom ik dan terug. Ik kijk op mijn Strava en zie dat ik ongeveer 1,5 kilometer heb gelopen. Heen en weer lopen, ik heb er geen zin in, weet je, ik ga naar de auto en ga naar huis. Als de dag zo begint heb ik er al niet veel zin meer in. Nee!!! gewoon teruglopen en verdergaan. Als ik weer terug ben waar ik was zet ik de knop om en ga verder.
Het mooie weer geeft mij mooie plaatjes. Deze heb ik vastgelegd maar heb ik vooral ook opgeslagen voor mezelf in mijn herinneringen. Mooie groene velden, strak witte wolken en mooie vergezichten.
Het blijft klimmen en dalen. Natuurlijk wist ik dat, één van de redenen dat ik aan deze wandeltocht ben begonnen. Elke keer denk ik wat een klim en elke keer als ik boven ben dan denk ik, wauw, heerlijk. Bovenop de Duivelsberg (daar was ik al eerder geweest met een Pieterpad wandeling) ga ik op het terras zitten bij het pannenkoekenrestaurant voor mijn dagelijkse cafeïne, een lekker kopje koffie.
Ik wandel verder, weet nog niet waar ik ga stoppen. Dat merk ik wel als ik iets tegenkom. Ik wandel langs de Heksendans. Volgens het boekje een luguber verhaal. Dat heb ik natuurlijk even opgezocht. Zo heb ik een verhaal gelezen hierover waarin ook staat
Het grappige is dat toen ik een foto wilde maken het mij niet lukte om een foto te maken zonder die lichtstreep (en ik wilde die streep dus eigenlijk niet op mijn foto), uiteindelijk vond ik het wel best maar nu ik dit lees denk ik “apart”.
Als de routeomschrijving aangeeft “tussen duidelijke bomen rijen door” zie ik in de verte een mevrouw op het pad zitten. Haar benen vooruit en de rugzak af, ik denk direct, dat kan niet goed zijn. Dat blijkt inderdaad zo te zijn, mevrouw is gestruikeld en heeft last van haar enkel. Midden in het bos, en dan. Ze kan gelukkig opstaan en wil door met haar wandeling. Ik zeg haar dat ik wel even met haar op loop want we wandelen hetzelfde pad.
In het begin gaat het nog wat moeizaam. De enkel is gevoelig en ze is ook wat huiverig voor de stronken en de stenen die overal liggen. We stellen ons aan elkaar voor en gaan verder.
We wandelen een hele tijd over een verhard pad welke links en rechts is voorzien van een hekwerk. Zij is er blij mee, dat loopt lekkerder voor haar enkel. Na dit stuk verhard komt er een heel lang pad met vooral gras. Ik vind het heerlijk, de natuur is mooi, het ruikt heerlijk maar de ondergrond is voor mijn wandelmaatje niet zo lekker.
De routebeschrijving geeft aan dat we in Duitsland zijn. Na nog wat geslinger komen we bij het spoor uit. Een lang recht stuk langs het spoor moeten we bewandelen. Het is een oud spoor waar nu recreatieve karretjes op rijden.
We zijn in Kranenburg. Ik ga hier de bus pakken om terug te gaan naar mijn auto. Mijn wandelmaatje heeft hier een B&B geboekt. We lopen nog samen naar de VVV om te vragen waar een postkantoor is. Ze heeft veel te veel bagage bij zich en wil dat graag opsturen naar huis.
Helaas, postkantoor is dicht. Het is tijd om afscheid te nemen. Ik geef haar mijn Wandelpin met mijn uitleg erbij. Ze is blij, geëmotioneerd. Ook de mevrouw van de VVV geeft aan dit een hele leuke verrassing te vinden op haar werkdag. Leuk om iemand iets te geven in de hoop dat ze als ze de pin nog eens bekijkt ze aan onze wandeling en onze aparte ontmoeting terug denkt.
De terugweg duurt me veel te lang. De bussen rijden niet volgens de planning, meneer in de bus snapt me niet (of wil me niet snappen). Ik ben blij als ik bij mijn auto ben.
Volgende keer laat ik me hier naartoe brengen om op mijn eindpunt verder te kijken hoe ik thuis kom maar dit ga ik nooit meer vinden als ik met de bus moet gaan.
Al met al weer een wandeling met een verhaal waar ik nog vaker aan terug zal denken
Kijk hier voor meer verslagen over de Walk of Wisdom
Kijk hier voor meer video’s over de Walk of Wisdom en andere door mij gemaakte wandelingen
Tijdens het wandelen heb ik nog meer foto’s gemaakt. Deze kun je hier terug vinden.