Deze wandeling begint bij buitencentrum Sallandse Heuvelrug welke in beheer is van Staatsbosbeheer. Ik heb deze wandeling uitgezocht vanwege de natuurlijke wandeling door een natuurgebied waar ik nog nooit een rondwandeling heb gemaakt maar waar ook een stukje historie in zit.
Tijdens het bewandelen van het Pieterpad zijn we er al langs gekomen en ik wilde dit graag nog eens zien. Twilhaar zit in de etappe van Holten naar Hellendoorn (of andersom). Voor ons was dat de 2e etappe op 1 dag. Omdat we ons de 1e wandeling hadden verlopen hebben we die dag 40km gewandeld. Zelf vind ik dat echt te veel en wat ik nog goed weet is dat ik toen echt niet alles heb meegekregen op het laatst van de wandeling. Twilhaar maakte indruk maar het natuurgebied vond ik vooral lang en zwaar. Daarom koos ik voor deze wandeling van een voor mij onbekende routemaker (Truus Wijnen).
Na het parkeren was het even zoeken via de GPS, welk pad moet ik op. Vanaf het buitencentrum zijn er veel paden die dicht langs elkaar gaan waardoor ik niet direct juist liep (maar dat is mijn ongemak en lag zeker niet aan de routemaker). Rondom het buitencentrum staan houtkunstwerken en paaltjes met kaboutergezichtjes, als ik hier voorbij loop krijg ik altijd een glimlach op mijn gezicht.
De herfst is duidelijk zichtbaar op de Sallandse Heuvelrug. De bomen worden kaler en de bodem steeds gekleurder. Zo grappig eigenlijk, we kijken altijd dat de bomen kaler en dus saaier worden maar de kleur verplaatst zich naar de bodem, om dat te zien moet je af en toe even omlaag kijken. Nu is dat zo wie zo wel nodig op deze paden want de wortels die de (oude) bomen voorzien van alles wat ze nodig hebben zie je regelmatig boven de grond uit komen.
Struikelen is dan ook niet moeilijk in dit gebied. Als je naar al die wortels kijkt, die vaak al heel oud zijn is het net als ons gezicht. Hoe ouder we worden hoe meer ouderdomsrimpels er komen. Zo is het ook met de bodem, hoe ouder het bos, hoe dikker de wortels en hoe meer ze zich laten zien.
Al zoekend naar de paden, luisterend naar de GPS zie ik bordjes van het Pieterpad welke mij laten weten dat ik er al eens geweest ben. Ik voel de vermoeidheid van die, voor mij “beruchte” wandeling zelfs af en toe.
Wat ik ook zie is de verscheidenheid aan begroeiing. Heide, voor mij onbekende struiken met rode besjes, hoge geel-groene grassen maar ook eenzame bomen en lage groene bodemplantjes wat wel een beetje lijkt op zeewier. De wandeling gaat zoals hij ook genoemd is heuvel op en heuvel af en als je de heuvel op gaat zijn de uitzichten soms adembenemend ondanks dat het als ik er wandel het bewolkt is.
Voor ik bij werkkamp – Joods Monument Twilhaar kom wandel ik eerst langs Schaapskooi Twilhaar waar de schapen ver weg staan met uitzondering van 1 schaap. Deze vind mij een storende factor en dat laat hij merken ook. Met de horens naar voren en een blik van “jij verstoord mijn rust” kijkt hij (of zij) mij aan. Ik maak toch een foto en wandel rustig verder naar het monument.
Monumenten zoals Twilhaar laten mij altijd langzamer lopen en stiller zijn. Ik wandel alleen dus hoe moet ik stiller zijn maar toch voel ik dat ik me dan stiller gedraag en vooral erg in gedachte ben. Ben “dankbaar” dat we dit nog steeds zien zodat we weten hoe het vooral NIET moet zijn.
Ik lees de infoborden, sta stil bij de 2 foto’s en zie de palen staan die het “erf” aangeven. Een stenen zuil met tekst is mooi ondanks dat ik niet kan lezen wat er staat. Ik kijk nog even in de rondte en wandel verder, ik ben bijna aan het eind.
Het in 2003 opgerichte monument wil de vervagende herinnering aan de joodse dwangarbeiders van kamp Twilhaar levend houden
Ondanks dat het eind van de wandeling in zicht is zie ik nog een mooi plekje. Ik zie op afstand bomen staan met paaltjes ervoor. Dat maakt mij nieuwsgierig, als ik ga kijken lees ik dat het herdenkingsbomen zijn voor vrijwilligers van Staatsbosbeheer.
Ik zie nog paddenstoelen waarvan ik één soort nog nooit had gezien. Het lijken wel kleine hertengeweien, zo leuk. Onderweg zie ik tussen de gevallen bladeren een uitgesleten stroompje water. Water maakt zijn eigen pad en er is weinig wat zich laat tegen houden. Dat zie ik hier maar weer heel duidelijk. Nog even voorbij een natuurspeelplaats met een vijver en een infobord over verongelukte vliegtuigen in de 2e wereldoorlog “opdat het niet wordt vergeten” ben ik terug bij buitencentrum Sallandse Heuvelrug.
Hier wil ik graag iets kleins eten en iets warms drinken alvorens ik naar Limburg terug rijd. De planning loopt iets anders, na 20 minuten wachten om te bestellen heb ik besloten om weg te gaan. Er zijn weinig gasten, de medewerkers weten dat ik er ben want ik heb gevraagd of ik kon gaan zitten (want de QRcontrole is dan verplicht) en toch komt niemand mij “helpen”. Dan is 20 minuten wachten voor mij de max en besluit ik zonder koffie en een soepje naar huis te vertrekken.
Het waren 2 heerlijke wandeldagen in Overijssel. Ik ga weer nieuwe plannen maken voor het voorjaar, andere jaargetijden, andere natuur, andere wandelpaden.
Deze wandeling is 10 kilometer lang en kun je hier downloaden.
Meer wandelinspiratie, kijk eens op onze “verzamel” pagina
Ik wandelde hier in november
