Keuze, een stukje Kustpad of de start van het Trekvogelpad. Ik koos voor de laatste, de start van het Trekvogelpad. Thuis had ik bedacht dat ik van de start tot Heiloo zou wandelen, dat zou ongeveer 18km zijn. Mooie afstand als je nog naar huis moet.
Het was de afgelopen dagen erg koud en ook vandaag zou het koud zijn maar ook was er een waarschuwing voor ijzel. Ach, niet te bang, je ziet het wel. Uit voorzorg had ik de route al ingekort tot Egmond aan de Hoef waar ik de auto had geparkeerd. Met de bus naar Bergen aan Zee en daar starten.
De bus was een klein busje wat vaak leuke gesprekken geeft omdat de chauffeur meestal wel in is voor een babbeltje. Ook deze chauffeur kon mijn geklets wel waarderen (tenminste, dat denk ik). Hij vertelde zelf ook honderduit, hij wandelde ook graag. Meneer had verschillende LAW’s gewandeld en wist ook waar ik vanuit de bushalte naartoe moest lopen. De chauffeur waarschuwde me nog bij het uitstappen, “kijk uit want het is hier glad”. Hij zei het net op tijd zodat ik me nog even aan de bus vast kon houden want bij het verlaten van de bus voelde ik de gladheid al.
Al schuifelend verplaatste ik me naar de zee. Heerlijk, op het strand geen gladheid en een prachtige zee. Ik zal het al in meer blogs geschreven hebben maar wat word ik er toch vrolijk van. Ik maakte een selfie en stuurde die naar huis om te laten zien dat ik bij mijn zo geliefde zee was.
Deze wandeling gaat niet heel lang langs de zee maar dat kan de pret niet drukken. Ik had de zee weer even gezien, geroken en gevoeld. Na het strand loop ik richting de duinen en kom ik via de bebouwde kom langs een bord van het Trekvogelpad en het Nivon Natuurvriendenhuis.
Ook hier schuifel ik voetje voor voetje en houd ik me vast aan de houten reling die overal langs de stoep staat. Ik kom in het Noordhollandse Duinreservaat, de Bergense en Schoorlse Duinen als ik een groene zuil zie waarop staat “Koop hier uw duinkaart”. Kosten 2 euro, geen probleem maar vind het wel “apart”. Ik heb dit nog nooit gezien, gehoord of gelezen. Ik betaal netjes mijn contributie, krijg een kaartje en blijf nog even verbaasd staan als er 2 wandelaars langs komen die vragen of er iets is. Mijn blik moet wel heel vreemd geweest zijn dat ze dat vragen. Ik geef aan dat ik verrast ben over de groene zuil. Zij vertellen mij dat zij al 25 jaar een jaarkaart hebben en pas 1 keer zijn gecontroleerd. Het is ten gunste van de natuur en het onderhoud van zit- pauzeplekken. Dat is natuurlijk geen enkel probleem en ik berg het kaartje goed op.
In het Noordhollandse Duinreservaat wandel ik door het bos met soms de zon fel tussen de bomen door waardoor ik mooie zonnen harpen kan zien. Ook in het bos is het soms glad en schuifel ik af en toen meer dan ik echt wandel. Op een knooppunt zie ik wel heel veel “wandelfliepjes” op een paal. Ik volg netjes het juiste bordje de duinen in.
Van stenen lanen met kale kronkelende bomen naar een kleurrijk pallet van rode, groene duinen met een blauwe lucht, wat een kleurenpallet. Ik stijg en daal als ik de maan nog ergens boven in de lucht in een witte sluimering zie. Kale vlaktes en dan ineens een hele groene boom midden in een berg zand.
En dan schrik ik me een hoedje. Ik loop omhoog een hoekje om als er een rund met hele grote horens zomaar ineens voor mij staat. Ik had hem niet gezien omdat ik om de hoek liep en hij mij waarschijnlijk ook niet omdat ik om de hoek stond. We kijken elkaar aan en ik hoop alleen maar “blijf staan”. Ik ga een omweg nemen, “ik doe je echt niets, jij mij ook niet”. Duizend gedachtes gaan door mijn hoofd, ik loop een stukje terug, klim een heuvel op en ga met een grote boog om hem heen.
Ik voel mijn hartslag in mijn nek en ben blij als ik op grote afstand ben. Dan durf ik wel, ik maak met de zoomlens een foto en hij kijkt mij van onder zijn lange manen even aan. Ik laat hem, hij laat mij, zo fijn, van de schrik bekomen loop ik verder in de hoop dat er niet nog meer verrassingen achter bochtjes zijn.
Bij een trap naar beneden zie ik een markering van de Camino, zo krijg ik het direct even warm. Ik loop de trap af en bedenk me dat ik dan daarna waarschijnlijk ook weer omhoog moet en zo is het ook. Boven loop ik nog even door de duinen als ik merk dat ik richting de bebouwde kom kom.
Vlak voor ik de duinen verlaat zie ik betonnen piramides waarvan ik weet dat het een verdedigingswal is uit de oorlog. In dit geval uit de 2e wereldoorlog verteld het bord mij. Deze Atlantikwall was in de oorlog wel 5000 kilometer lang en liep van Noorwegen naar Spanje.
Ook bij de kerk zie ik nog een monument voor de 2e wereldoorlog, ik blijf even staan en kijk ernaar voor ik naar het eindpunt van mijn wandeling loop. Ik sluit deze wandeling af bij Slot op den Hoef. Loop via een brug even richting de ruïne en kijk naar het slotkapel voor ik naar de auto loop om richting huis te gaan.
Het was een wandeling van ongeveer 13 kilometer maar voor mijn benen voelde het veel zwaarder. Niet vanwege de heuvels maar vanwege de gladheid. Was wel blij met mijn wandelschoenen van Hanwag, die hebben me warm en goed op de been gehouden.
Weetjes op een rij
Wandelperiode
Ik wandelde deze wandeling in november
Onze foto’s
We fotograferen met onze telefoon, systeemcamera of compact camera. Wij bewerken onze foto’s niet met een kleur of een filter, alle kleuren die je ziet zijn kleuren die wij zo hebben waargenomen.
Info over de route
Kijk op de website van Wandelnet als ook jij interesse hebt in het Trekvogelpad
Een Wandelpin
Wil jij als herinnering aan je wandeling een Wandelpin van de LAW2 | Trekvogelpad, klik kan hier.
Andere wandelingen
Als je meer wilt lezen over onze wandelingen, kijk dan op onze overzichtspagina
