Ze bloeien niet zo heel lang dus als het een dag mooi weer is dan trek ik er op uit om de wilde narcissen te gaan aanschouwen nabij Monschau. Monschau staat bekend om zijn karatiristieke centrum, zie ook veel parkeerbordjes. Zelf heb ik daar niets van gezien want het werd een heenenweertje op 1 dag.
De informatie had ik bekeken op de website van de Eifel waar ik ook de GPS had gedownload om altijd iets achter de hand te hebben. Op de website las ik dat de route is gemarkeerd wat ik wel heel prettig vind. Thuis zag ik op de komoot app dat het ca 100 kilometer rijden is.
Als ik smorgens instap zie ik dat het 135 kilometer is. Ik realiseer me dat de afstand in Komoot hemelsbreed is en ik toch echt de wegen moet volgen waardoor ik 35 kilometer verder moet rijden maar het ook 30 minuten langer rijden is dan ik had gedacht
Ik hoop dat de route niet teleurstelt waardoor het de weg er naartoe meer dan waard is.
Achteraf kan ik zeggen dat ik echt geen spijt had.
De parkeerplaats staat duidelijk aangegeven en kost 4 euro wat weer ten gunste komt van de natuur (tenminste dat is wat ik er van begreep). Ik haal mijn rugzak uit de auto, trek mijn wandelschoenen aan en zet de wandelstokken op de juiste hoogte waarna ik start.
Op de GPS kijk ik welke kant ik uit moet maar dat is al snel niet meer nodig. Ik zie een geel bordje en als ik er naartoe loop zie ik dat er een aanlooproute is. GPS weg en aan de wandel.
Ik wandel de bossen in, kijk tussendoor naar de blauwe lucht, de witte wolkjes en de hoge bomen.
Ineens zie ik ergens een groenere markering. Ik zit dan op de hoofdroute van de narcissenroute. Tijdens het langzaam stijgen en dalen kijk ik mijn ogen uit naar de kleuren door alle bloesem en blaadjes die uitkomen. Tussen de bomen door probeer ik de zon “te vangen” met mijn camera, deze keer lukt dat niet mooi en ik geef het op.
Het duurt voor mijn gevoel best lang voor ik de eerste narcissen zie. Ik geniet van de wandeling maar ga al bijna denken dat ik toch te vroeg ben als ik de eerste gele vlaktes zie. Ook dan denk ik nog dat ik te vroeg ben, er staan enkele narcissen maar de “explosie” die ik hoopte te zien die zag ik (nog) niet.
Langs de route (over verharde paden) staan bordjes met het vriendelijke verzoek om de velden niet te betreden. Ook nu zijn er mensen die denken dat ze daarboven kunnen staan, zo jammer. Ik ga op het randje van het veld zitten en geniet van de kleuren. Als ik zo laag zit kan ik ook enkele close-ups maken.
De velden hebben allemaal namen welke je kunt lezen op de oude houten naambordjes. Zoiets maakt me nieuwsgierig. Zijn die velden dan ook eigendom van iemand? Ik heb geen idee. Als ik bij een rustplek kom neem ik plaats op een bankje waar nog 2 wandelaars met hun hond zitten. Ik vraag hen of zij dat weten maar ook hen is dat onbekend en ik zie dat het ze wel tot nadenken aanzet.
We kletsen nog wat samen over de mooie route en ik denk “ik vraag het gewoon”. Ik wil graag een sanitaire stop houden in moedernatuur en vraag of ze even op mijn tas willen passen. Gelukkig is dat geen probleem en als ik terugkom pak ik mijn spullen en wandel ik verder
En dan, dan weet ik niet wat ik zie. Het is een glooiend landschap en dat staat echt helemaal vol met gele bloemen. Geen stukje is overgeslagen, er staan echt over narcissen en ik merk aan de medewandelaars dat iedereen verrast is. Een klein stukje verder ga ik via en houten bruggetje naar een andere heuvel om daar verder te genieten.
Hier verzamelen mensen zich om de tijd te nemen om te kijken en te fotograferen. Ik drentel wat rond, kijk en via het bruggetje ga ik weer terug naar het pad. Het is nu niet ver meer naar de auto, ik zie nog enkele kleinere plekjes met veel narcissen, een T-splitsing in het watertje en heel veel mos op de heuvels.
Over een grevelpad langs een rivier zie ik aan de andere kant in de heuvel een vochtige plek. Als ik er even stil sta omdat het een vreemde aantrekkingskracht heeft op mij zie ik dat er constant druppels, straaltjes water omlaag sijpelen. Ik blijf kijken als ik ineens iets zie vallen, ik kijk nog eens goed en zie nog twee keer iets vallen. Voor ik mij realiseer wat het is zie dat wat gevallen is ook weer verder dribbelen, ik zie de staartjes bewegen.
Het zijn kleine muisjes die zich telkens een soort “trapje” omlaag laten vallen om iets lager weer verder de gaan. Het is zo grappig, moet erom lachen, bedenk nogmaals wat ik heb gezien en wandel door naar mijn auto.
Ruim 16 kilometer en 300 hoogte meters heb ik genoten van de mooie natuur in de Eifel
Weetjes op een rij
Wandelperiode
Ik wandelde deze wandeling in april
Onze foto’s
We fotograferen met onze telefoon, systeemcamera of compact camera. Wij bewerken onze foto’s niet met een kleur of een filter, alle kleuren die je ziet zijn kleuren die wij zo hebben waargenomen.
Info over de route
Kijk op de website van het toeristenbureau van de Eifel
Andere wandelingen
Als je meer wilt lezen over onze Trage Tochten, kijk dan op onze overzichtspagina
