Het Mullerthal kent heel veel (goed gemarkeerde) lokale wandelroutes zo ook de W7. Volgens de website van het Mullerthal is de W7 een “Pittoreske wandeling door het hart van de regio Mullerthal”.
Voor mij was het één van de natste wandelingen die ik ooit heb gemaakt en waar ik op een plekje kwam wat ik zelden op de foto zie en wat ik zo magische vond dat ik er zeker 15 minuten ben blijven staan.
De wandeling start bij Touristcenter Heringer Millen dus waar de W vandaan komt weet ik eigenlijk niet. De meeste lokale routes met een nummer hebben met de plaats te maken maar van deze heb ik echt geen idee. De route is ruim 10 kilometer lang en heeft de nodige hoogte meters. Als ik ga wandelen en ik weet dat het heel wat hoogtemeters heeft neem ik bijna altijd mijn stokken mee en met deze vochtige ondergrond was ik daar ook heel blij mee.
Direct bij het vertrek zie ik al het eerste water stromen en kom ik ook direct waarschuwingsbordjes tegen dat er omleidingen zijn. Ik ga het zien, ik ga eerst maar eens beginnen met een klim. Als ik boven ben zie ik een leuk uitkijkhuisje en een wandelpad wat me verder omhoog leidt.
Ik kijk met grote ogen naar de grote rotspartijen die ik onderweg tegenkom en hoor overal om me heen Nederlands gesproken worden. Bedenk me dat we wel eens klagen over “de toeristen” in Spanje maar ik denk dat ik hier meer Nederlanders hoor als waar dan ook.
Mijn pad vervolgt zich over vele modderpaden maar ook over zeer nieuwe bruggen, ik volg de bordjes voor een omleiding en ik hoop alleen maar dat ik daardoor geen highlights mis.
Zoals je wellicht wel eens hebt gelezen draag ik graag mijn hoge Hanwag schoenen en ook nu realiseer ik me dat deze schoenen mij droog aan de voeten houden. Ook heb ik met deze stappers veel grip en met de wandelstokken blijf ik goed op de been. Dat zie ik om mij heen wel anders. De ene dame valt vol met haar billen op een plank omdat die spekglad is en de ander kan geen grip op de bodem krijgen waardoor ze hard onderuit gaat.
Naast de prachtig mooie plekken die allemaal een naam hebben loop ik ook door het bos, over groene paden en langs weilanden waar de bomen mijn paraplu zijn. Op die stukken zie ik niemand en luister ik naar de stilte want ik denk dat alle beestjes verscholen zitten in hun holletjes of in hun nest.
Na een lange vlonder die echt heel glad is en waar de punten van mijn stokken tussen de gleuven in kunnen verdwijnen kom ik bij echt het allermooiste plekje van deze wandeling. Ik waan mij in een land waar ik nog nooit geweest ben, ik kijk naar het super groene mos, de rotsen in etages en de struiken en jonge bomen die daar dan weer opgroeien terwijl het water zachtjes in de heldere vijver valt.
Via een loopbrug klim ik verder omhoog waar ik ook een vijver zie. Deze vijver hoort bij de Kalktuff-bron want vanaf hier sijpelt het water omlaag langs het mos waar ik zojuist nog verliefd naar heb staan kijken.
Ik verlaat deze droomplek om verder te wandelen want de wolken voorspellen niet veel goed. Langs een rots is een trappenpartij gemaakt waarmee ik omhoog en omlaag ga. Geen idee wat ik hier passeer, ik kijk vooral naar beneden want ook hier is het glad en het is gestopt met zachtjes regenen. Ik denk dat ik nog ongeveer 2 kilometer moet lopen als het echt met bakken uit de hemel valt. Toch wil ik proberen om van al het moois te blijven genieten omdat ik hier nu eenmaal niet dagelijks kom.
Mijn vest gaat in mijn rugzak en mijn windjack trek ik aan. Ik dacht dat mijn windjack ook waterafstotend was maar helaas voor ik het weet loopt het water aan de binnenkant van mijn mouw langs mijn vingers omlaag.
Hoofd omhoog en kijken wat ik zie. In het water zie ik enorme rotsen waar het water in dit geval nu echt langs dendert. Ik maak nog wat foto’s van mezelf in mijn slechtste doen en ik denk dat ik de Schiessentümpel gemist heb want voor mijn gevoel moet ik nu toch echt bijna bij het eindpunt zijn. Ik klim en klauter als ik een brug en een rotsige trap zie. Eigenlijk wil ik doorlopen want ik krijg het koud maar mijn gevoel zegt dat ik toch die stenen trap af wil lopen als ik mij verbaas dat ik vanaf daar de Schiessentümpel zie.
Ik ben er, zomaar ineens, zonder dat ik het in de gaten had. Lang blijf ik niet staan, ik ga terug naar de brug en zie dat de Schiessentümpel gewoon direct aan de weg ligt. Daar loop ik dan 10 kilometer en heel wat hoogtemeters voor (grapje). Na deze meeste bekende highlight van Luxemburg loop ik terug naar het beginpunt waar ik mij van al mijn natte bovenkleding ontdoe en mijn vest aantrek. Voel me wel een beetje bloot zonder al mijn onderkleding maar aanhouden is ook geen optie want ik kan het uitwringen.
Het is nog even zoeken naar de bushalte want die hadden ze verplaatst maar eenmaal in de bus ben ik blij dat ik naar mijn caravan kan om me op te frissen. Wat een prachtige wandeling waarvan ik nu ik mijn blog schrijf weer kan genieten.
Wandelperiode:
Ik liep hier in augustus 2023
Onze foto’s:
Al onze foto’s zijn zelf gemaakt. We fotograferen met onze telefoon, systeemcamera of compact camera. Wij bewerken de foto’s in onze blogs niet met een kleur of een filter, alle kleuren die je ziet zijn kleuren die wij zo hebben waargenomen.
Markering:
De route is goed gemarkeerd. Start bij Touristcenter Heringer Millen en volg de bordjes W7 .
Downloaden:
Hier kun je de route zien op Komoot
Nog meer Luxemburg
Meer lezen over mijn wandelingen in Luxemburg, klik hier of ga direct naar de E1 via deze link
