Het Leudal is zo’n plek waar je meteen tot rust komt. Een groen natuurgebied in Midden-Limburg, genoemd naar de gelijknamige beek die er rustig doorheen slingert. Een prachtig natuurgebied van bossen, beekdalen en heidevelden, samen goed voor ruim 900 hectare natuur.
Het grootste deel van het gebied wordt beheerd door Staatsbosbeheer. In het Leudal vind je twee historische watermolens, bijzondere bruggen, grafheuvels uit de prehistorie en een uitgebreid netwerk aan wandelpaden. De perfecte plek voor een knooppuntwandeling dus, mijn favoriete manier om nieuwe routes te ontdekken.
Thuis, op mijn computer via het programma Routiq ga ik op zoek naar de knooppunten, deze verbind ik aan elkaar en zo ontstaat er een route. Mijn doel: een wandeling van ongeveer tien kilometer, langs beide watermolens, de Leubeek en ergens een plek voor koffie.
Dat is gelukt; check.
De auto parkeer ik bij Boscafé de Busjop, midden in het bos. Het is er stil, ze zijn nog niet geopend. Ik hoor alleen wat vogelgeluiden en mijn eigen voetstappen. Het is een ideaal startpunt met een fijn vooruitzicht want hier wacht straks koffie met Limburgse vlaai.
De paaltjes van het knooppuntennetwerk Leudal zijn duidelijk zichtbaar, soms samen met de wit-rode markering van het Hertogenpad (LAW 13).
Het pad slingert door open plekken of het dichte bos. We komen een bordje tegen: “Pas op, overstekende hazelwormen.” Nieuwsgierig kijk ik om me heen, maar geen glimp van zo’n slangachtige worm.
Vanaf een hoger pad zien we de Leubeek onder ons kronkelen (kronkelt er toch iets 😀). De beek zoekt haar eigen weg, zonder strak afgekaderde oevers. Op een informatiebord lees ik dat de beek vrij mag stromen, waardoor planten en dieren hier volop kunnen huisvesten.
Tussen knooppunt 58 en 61 bereiken we de Koebrug over de Leubeek. Een mooi rustpunt voor een korte pauze. Terwijl we wat drinken, passeren twee dames met hun hond.
Ik lees verder over de Leubeek: hoe het water langzaam zand verplaatst, bochten vormt en telkens van karakter verandert.
Zo’n stukje tekst lijkt klein, maar het maakt je wandeling leerzaam. Je kijkt ineens anders naar dat kabbelende water, niet als iets wat er “gewoon” is, maar als iets levends.
Niet veel later doemt de Leumolen op, ook wel de Sint-Ursulamolen genoemd. De molen is een Rijksmonument en ligt er vandaag prachtig bij, met de blauwe lucht als achtergrond decor.
In een nis zie je het beeld van de heilige Ursula. Ooit draaiden hier molenstenen voor graan en olie. Sinds 1956 is de molen eigendom van de Nederlandse staat en in beheer van Staatsbosbeheer. Misschien kun je er soms een kijkje nemen maar vandaag is hij gesloten wat niet erg is, want van buiten is het al een plaatje.
Naast de molen valt mijn oog op een grote zwam en op felrode besjes. De besjes blijken (zegt een slimme app) van het Lelietje-van-Dalen te zijn, sierlijk maar giftig. Een mooie herinnering dat natuur niet alleen vriendelijk is, maar ook haar eigen regels heeft.
De zwam is nog mooi van kleur, beetje zalm-roze en lijkt redelijk nieuw.
Even later dalen we af naar een open zandvlakte die eindigt bij de beek. In de winter zal dit vast een sprookjesachtig stukje zijn met sneeuw.
Dan verschijnt de voetgangers-Baileybrug, een historisch bouwwerk uit de Tweede Wereldoorlog. Deze brug werd gebruikt om munitie te vervoeren naar Britse posten langs de Maas. De meeste mensen kennen (net als ik) alleen de grote militaire varianten, maar deze smalle versie, speciaal voor voetgangers, is uniek in Nederland.
Bij de Elisabethmolen hopen we op koffie maar de horeca blijkt dicht te zijn. Geen probleem: we nemen een kijkje bij de molen.
We steken de weg over en volgen een kort vlonderpad naar Zorgcentrum St. Elisabeth dat in een voormalig kloosterbejaardenoord is gevestigd. Door een sierlijke poort wandelen we de tuin in.
Op het terrein staan een oud Pesthuisje en de kapel van St. Elisabeth, het Pesthuisje is beschermd als monument.
We lopen langs de begraafplaats van de zusters, een stille en indrukwekkende plek. Even verder staat een klein bakhuisje van het Kloosterhof. Deze staat op afstand van het landgoed want vroeger stonden die altijd buiten het terrein omdat het bakken met open vuur te gevaarlijk was een detail waar je nu niet over nadenkt maar dat je zo terugvoert in de tijd en het dan zeker begrijpt.
En dan, vlak voor het eindpunt, gebeurt het toch nog: een hazelworm steekt het pad over, glijdend door de grassen en glimmend in de zon. Geen bordje nodig deze keer, we stoppen allebei even om te kijken. Zulke kleine ontmoetingen maken een wandeling compleet.
Terug bij Boscafé de Busjop smaakt de koffie met vlaai extra goed. Een mooie afsluiting van een heerlijke dag wandelen in het Leudal, op de grens van zomer naar de herfst.
Combineer deze wandeling met een bezoek aan het Bezoekerscentrum Leudal, waar je meer leert over de flora, fauna en geschiedenis van het gebied.
Vergeet niet: een (knooppunt)wandeling is nooit twee keer hetzelfde. Ook kunnen paaltjes wel eens minder goed zichtbaar zijn of helemaal verdwenen te zijn. Ik heb daarom altijd GPS op de achterhand.
Start- en eindpunt:
📍 Boscafé de Busjop – Bosrand 28, Heythuysen
Knooppuntenroute:
91 – 21 – 9 – 8 – 7 – 23 – 24 – 58 – 61 – 56 – 53 – 51 – 50 – 63 – 20 – 12 – 9 – 11 – 13 – 14 – 27 – 26 – 22 – 20 – 91
GPS: via Komoot
Afstand: ± 11 km
Horeca: Boscafé de Busjop (start/eind), Bezoekerscentrum Leudal (ca.3 kilometer voor het eind)
Wandelperiode
Ik wandelde deze wandeling in oktober
Onze foto’s
We fotograferen met onze telefoon, systeemcamera of compact camera. Wij bewerken onze foto’s niet met een kleur of een filter, alle kleuren die je ziet zijn kleuren die wij zo hebben waargenomen.
Een Wandelpin
Wil jij als herinnering aan je wandeling ook de Wandelpin van de provincie Limburg? Klik kan hier.
Natuurlijk hebben we nog veel meer Wandelpins, hier de link naar alle provinciën.
Andere wandelingen
Als je meer wilt lezen over onze wandelingen, kijk dan op onze overzichtspagina
