Enige tijd geleden werd ik gebeld door een medewerker van Natuurmonumenten. Natuurlijk weet je dan al dat er ook gevraagd wordt voor een donatie. Wij doneren al maar de vraag was of we het wilde verhogen. Er was veel geld besteed aan de Marker Wadden en een extraatje was welkom.
Ach, als dat zo netjes wordt gevraagd en het is (bij ons financieel) mogelijk zeggen we geen nee. Onze donatie wordt verhoogd en ik spreek nog even verder met mevrouw. Ik geef aan dat ik het jammer vind dat er vanwege Corona (april 2021) geen veerdiensten varen naar de Marker Wadden (snap jet wel hoor). Ik vertel dat wij op vakantie naar Flevoland ga en we dan graag de Marker Wadden bezoeken. Mevrouw kan daar natuurlijk ook niets aan doen en adviseert mij om de website in de gaten te houden.
Eenmaal op vakantie doen we dat en dan eindelijk geeft Natuurmonumenten “groen licht”. Er wordt weer gevaren naar de Marker Wadden. Ik ga snel reserveren en hopen dat het doorgaat.
Op de door ons geplande maandagochtend stormt het, regent het hard en ik twijfel sterk of we kunnen gaan. Omdat ondanks onze telefoontjes (4 stuks) niemand ons antwoord kan geven of het doorgaat rijden we naar Lelystad in de hoop dat we kunnen gaan.
We stappen in op de veerdienst en we varen het mooie weer tegemoet. Natuurlijk is het weer niet doorslaggevend maar met een zonnetje op je hoofd ziet alles er “zonniger” uit. We weten niet wat we moeten verwachten maar voor je verder leest vertel ik je nu alvast dat dit stukje nieuwe natuur mijn hart gestolen heeft. Waarom, dat kan ik niet exact zeggen maar ik vond het heel speciaal.
Bij aankomst is het nog wat guur en regenachtig. Als we uitstappen worden we vriendelijk ontvangen door medewerkers / vrijwilligers van Natuurmonumenten. We ontvangen een blad met allemaal vogels en mevrouw verteld dat als we een bijzondere vogel zien ze dat graag wil weten want dat wordt allemaal geregistreerd.
Wij lopen wat lachend weg want we weten wel wat een mus of een postduif is maar verder…..geen idee, we vinden het “gewoon mooi”.
In de verte zien we het eerste uitkijkpunt en we zien ook de lucht blauw worden. We lopen helemaal naar boven en in etappes kijken we om ons heen. Overal waar we kijken zien we vogels, het is broedseizoen het is dus een drukte van jewelste. Op dit stukje natuur waar alleen wandelaars zijn kunnen de vogels in alle rust broeden, de kraamkamers worden klaargemaakt door de bewoners van het eiland, dat is ons wel duidelijk.
Wat me eigenlijk direct opvalt is dat er weinig hoge begroeiing is. Logisch zeg ik tegen mezelf want ja, een boom heeft ook tijd nodig om groot te worden. Toch zie ik ook weinig kleine bomen (dus is er ook niets om groot te worden). Wat we nu zien is vooral duingras en heel veel gele, in mijn ogen onkruid planten.
Die onkruidplanten blijken Moerasandijvie te zijn. Moerasandijvie is een eenjarige plant en komt afhankelijk van de omstandigheden het ene jaar meer voor dan het andere jaar. Rondom het Markermeer zijn ze elk jaar te zien. Ze zijn te vinden in de Oostvaardersplassen en tegenwoordig dus ook op de Marker Wadden.
De Moerasandijvie staat (volgens Wikipedia) op een rode lijst vanwege de afnemende aanwezigheid. Voor 1955 stonden ze zelfs als uitgestorven te boek maar sinds ze onder invloed van “de mens” in de IJsselmeerpolders groeien worden hier en daar weer waargenomen. Wij hadden in ieder geval geluk want het stond er vol mee. Nu maar hopen dat dit zo blijft.
Overal waar je kijkt zie je water, slootjes, beekjes, vogels groot en klein en natuurlijk het Marker Meer. We slenteren door en lopen naar een andere uitkijkpunt. Onderweg daar naartoe hebben we het over vissen. Zullen er vissen in de Marker Wadden zwemmen. Zal de mens die daar ook uitgezet hebben of zien we wel wat er gebeurt.
Het pad waar we over wandelen heeft af en toe een “kuil” waar je kunt zien dat er soms water overheen stroomt. Uitleg leert dat als het water hier overheen gaat dit goed is voor de natuur, dan blijven er voedingsstoffen achter in het andere water (technische verhaal) maar als het dan “overstroomt” kunnen er ook vissen meekomen of eitjes van de vis, dat bedenken wij ons zo.
Bij het uitkijkpunt aangekomen zien we vissen, toeval bestaat niet zullen we maar zeggen. Het zijn flinke vissen, ze hebben het heel druk. Wij denken dat ze kuit aan het leggen waren. Dit gaat met veel kabaal en gespetter. Ik geniet van een doorkijkje als mijn man mij roept (maar dan ben ik al te laat). Wat hij ziet is echt super, tenminste, niet voor het kuikentje maar wel omdat dat de natuur is.
Hij zit dat drukke gedoe van de vissen te bekijken als hij een sluipschutter ziet gaan door het water. De snoek is wel 80-100 centimeter lang, de vin net boven het water op jacht naar een prooi. En dan slaat hij toe, een kuiken van een waterhoentje is het slachtoffer. Hij ziet de lange snuit boven het water het kuikentje mee naar onder nemen en weg is het kuikentje.
Ik zie alleen het gespetter en een verbaasde man
We lopen verder. Bij het volgende vogeluitkijkpunt, welke ik achteraf de mooiste vind zijn je ogen gelijk aan de wateroppervlakte. In het water liggen stokken waar het wel lijkt of de vogels voor ons een fotosessie houden. Ze gaan er echt voor zitten, zitten mooi te wezen en kijken ons ook nog leuk aan. Als we daar weglopen voel ik een zonnetje in mezelf, wat een geluksmomenten.
Bij het eindpunt is een horecapunt. We kopen een drankje en proosten op deze zeer geslaagde dag. Ik uitkijkend op het Markermeer en mijn man in gesprek met een medewerker / vrijwilliger van Natuurmonumenten. Hij wil weten of hij “gek” was geworden. Het gebeuren met het kuikentje houdt hem bezig, hij deelt dit met meneer en daar is meneer op zijn beurt weer blij mee. Hij bevestigd dat hij die dat ook snoeken heeft gezien en geeft aan dat wat er gebeurt is met het kuikentje zeker kan. Hij gaat er melding van maken, dat is belangrijk voor de ontwikkeling van dit unieke stukje natuur.
Daar waar wij bij aankomst dachten niets te kunnen betekenen hebben we omdat hij dat heeft besproken toch iets kunnen betekenen.
Marker Wadden, ik heb jullie in mijn hart gesloten en kom hier zeker terug.
Wil je meer lezen over onze wandelingen in Flevoland, klik dan hier
Wij maakte deze wandeling in mei 2021