In mijn vorige blog heb je kunnen lezen hoe we op de Azoren onze wandeling over de GR1 hebben gemaakt. Geïnspireerd door de prachtige aflevering van Floortje Dessing in het programma ”Floortje naar het einde van de wereld” en door Judith van Vita Walking zijn we afgereisd naar Santa Maria om dit deel van Portugal te ontdekken.
In dit blog vervolgen we onze wandeling en wandelen we van de shelter in Malbusca naar de shelter van Lapa. Lees je mee?
Wakker worden in een andere omgeving is altijd even wennen. Ik word wakker in de shelter in Malbusca. Gisterenavond was het stormig, dat voorspelde het weer van vandaag een beetje.
Tijdens het ontbijt hoorde ik dat het flink had gestormd en dat andere wandelaars ‘s nachts zijn opgestaan om de luiken te sluiten. Toch een raar idee, ik denk dat ik heel moe was, want ik heb er echt niks van gemerkt terwijl Judith geprobeerd heeft om mij wakker te maken.
Eerst even ontbijten, lunch maken van hetgeen er over is, tas en beddengoed inpakken, opruimen en dan gaan we op pad.
De dag start met miezer regen. We lopen vanuit de shelter in Malbusca het onbekende tegemoet. Naast dat we niet precies weten wat we kunnen verwachten kunnen we ook niet veel zien. De wolken hangen heel erg laag en omdat wij hoog starten zitten we er middenin.
Kort nadat we zijn gestart trekken we onze regenjas toch aan en wandelen we verder. Ik ben echt geen fan van vochtige dagen maar ik merk dat het mij hier niet kan deren. Ik geniet van het er zijn en kijk er telkens naar uit wat we gaan zien, beleven, ervaren en voel ik dat ik heel rustig word.
Na een korte tijd zijn we bij een rode (drassige) vlakte waar we genieten van het landschap, want het is echt prachtig. We wandelen over het schilderachtige Barreiro da Piedade, een beschermd gebied van het Geopark van de Azoren. Met elke stap over de rode grond voelen je schoenen zwaarder en zwaarder.
Ik trek de veters nog maar eens goed aan, want je wilt ze toch niet laten staan in de rode kleiachtige grond. Als ik dit zo schrijf voel ik dat ik glimlach, waarom? Omdat ik er dan beeld bij krijg hoe mijn zware schoenen in de rode klei blijven plakken en ik met mijn sokken vol in de rode massa stap. Gelukkig is dat maar een plaatje in mijn hoofd en was het geen werkelijkheid.
Wandelend door het weiland gaan we bergopwaarts naar een uitkijkpunt. Judith verteld ons dat dit een plek is waar Walvissen gespot kunnen worden. Ik weet zeker dat we ze vandaag vanwege de mist niet zien, maar ik neem wel even een kijkje. Het uitzicht is ongeveer 2 meter, ik zie zelfs geen zee.
In de voorbereiding op deze reis had ik al foto’s van een hoge waterval gezien. Deze wandeling zou ik er zelf langs wandelen. Na de rode klei vlakte gaan we weer omhoog, we gaan via het kronkelige pad op weg naar de Ribeira de Maloás-waterval. Het water stroomt langs oude verharde lavastromen die in kolommen langs elkaar liggen. Ik had gelezen dat de waterval ongeveer 20 meter hoog zou zijn, maar op de plek zelf lijkt het echt veel hoger.
Het uitzicht is vanuit beide kanten erg verschillend. We komen van hoog, wandelen naar beneden, genieten van het uitzicht op de waterval en gaan weer omhoog. Als ik omhoogloop is de waterval achter mij, maar ik draai me meermaals om zodat ik ook dat uitzicht kan bekijken.
We houden pauze bij een kapel waar we onze lunch op de vuist opeten omdat de plekjes waar we zouden kunnen zitten erg vochtig zijn. Koud is het niet, maar een natte rok zit ik toch niet op te wachten. Na de waterval lopen we door verschillende groene tunnels met nog veel meer modder.
Na een wandeling door een sprookjesbos komen we uit bij een waterval welke we ook moeten oversteken.
Ik voel mezelf eerst denken “oké, hoe dan?” om direct daarna te weten dat dit zeker gaat lukken met wat geduld en concentratie. Wat is dat toch een gave ervaring op zo’n reis, iedereen helpt elkaar en samen komen we weer veilig aan de overkant.
Het is een wandeltocht die niet rechtdoor rechtaan gaat, maar met veel uitdagingen en een beetje spanning, ik houd ervan.
Na dit stuk natuur wandel je normaal gesproken nog naar het dorp Maia. Vanwege het extreme weer van 2 weken voorafgaand aan deze reis is het dorp niet bereikbaar voor toeristen. We wandelen rustig verder naar de shelter in Lapa.
Onderweg zie ik nog hele leuke kleine rode paddenstoelen en als ik mijn schoenen uittrek heb ik wat kleurverschil op mijn benen. Gelukkig kunnen we douchen in de shelter.
We wandelde vandaag ongeveer 12 km en maakte 475 hoogtemeters.
Het eten staat klaar in de shelter. We steken de éénpitter aan, koken water voor de thee, dekken onze bedden op en gaan om de beurt naar de douche. Na het douchen trek ik een makkelijke broek aan, voel ik me fris en fruitig, drink ik lekker een kopje thee en kijk ik alweer uit naar de dag van morgen.
Dan gaan we van Lapa naar Norte met een uitstapje naar de zee en een flinke klim.
Ik heb leuke weetjes op een rij voor je verzameld.
Ik wandelde deze wandeling in oktober.
We fotograferen met onze telefoon, systeemcamera of compact camera. Wij bewerken onze foto’s niet met een kleur of een filter, alle kleuren die je ziet zijn kleuren die wij zo hebben waargenomen.
Wil jij als herinnering aan je wandeling een Wandelpin van de Azoren of Portugal?
Er volgen nog meer blogs en die kun je volgen op mijn pagina over Portugal.
